Kaç sevgililer günü geçti hatırlamıyorum. O zamanlar yalnız ve amaçsız bir insandım. Ben de her erkek gibi hayatımın anlamı olabilecek, hayatıma anlam katabilecek kadını arıyordum. Evden işe, işten eve, hafta sonu arkadaşlarım ile gezmeye, hayat normal akışında devam ediyordu ama hep aynı soru, hayatımı birleştirebileceğim o kadının nerede, ne zaman karşıma çıkacağı sorusu içten içe beynimi kemiriyordu. Beni bilen bilir. Çocukları çok severim. Tabii onlar da beni. Durum böyle olunca, yiğen, komşunun oğlu bir yere kadar idare ediyor. Bir an önce kendi oğlunu, kendi kızını kucağına almak, babalık duygusunu defalarca kez yaşamak istiyor insan. Bekleyen ve arayan benim gibilerin karşısına, ıstedikleri gibi biri çıkar, benim gibi mutlu bir koca ve mutlu bir baba olurlar inşallah.
What do you think?