Yılbaşı ışıkları tepemizde yanarken tanışmıştık, yerine başka arkadaş koyamadığım, eski köpeğim dublin ile. Bir hayvanın, bir köpeğin bir insan da bu kadar yer etmesi, kaybının bu kadar acı vermesi sonradan, zamanla şaşırtıcı gelebiliyor. bir iki yıl boyunca onun yokluğunun yerine başka köpekler, başka hayvanlar koymaya çalışsam da olmadı, nasıl anlatayım, o sanki benim bir parçamdı. Bütün günü beraber geçirir, kay kaya bile birlikte binerdik. En endişeli, yada mutsuz olduğum an, ıslak burnunu elimde hissetmem ile son bulur, yerini tatlı bir bakış ile, yumuşak bir dokunuş alırdı. Köpeğimi 2015 Haziran ayında kaybettim. Gerçek anlamda kaybettim onu. Beni bırakıp gitti. Nerede olduğunu asla öğrenemedim.
